بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفازاً

مسلّماً پرهيزگاران را رستگارى است:

حَدائِقَ وَ أَعْناباً

باغچه‌ها و تاكستانها،

وَ كَواعِبَ أَتْراباً

و دخترانى همسال با سينه‌هاى برجسته،

وَ كَأْساً دِهاقاً

و پياله‌هاى لبالب.

لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا كِذَّاباً

در آنجا نه بيهوده‌اى شنوند، و نه [يكديگر را] تكذيب [كنند].

جَزاءً مِنْ رَبِّكَ عَطاءً حِساباً

[اين است‌] پاداشى از پروردگار تو، عطايى از روى حساب.

رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُمَا الرَّحْمٰنِ لا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطاباً

پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست.

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمٰنُ وَ قالَ صَواباً

روزى كه «روح» و فرشتگان به صف مى‌ايستند، و [مردم‌] سخن نگويند، مگر كسى كه [خداى‌] رحمان به او رخصت دهد، و سخن راست گويد.

ذٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شاءَ اتَّخَذَ إِليٰ رَبِّهِ مَآباً

آن [روز]، روز حقّ است پس هر كه خواهد، راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجويد.

إِنَّا أَنْذَرْناكُمْ عَذاباً قَرِيباً يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ يَداهُ وَ يَقُولُ الْكافِرُ يا لَيْتَنِي كُنْتُ تُراباً

ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم: روزى كه آدمى آنچه را با دست خويش پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد: «كاش من خاك بودم.»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد،

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آن گاه كه شقى‌ترينشان بر [پا] خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

و [لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.